سابقه و هدف: صبر زرد دارویی با نام علمی آلوئه ورا از جمله گیاهان دارویی با ارزش دنیا است. هدف از این مطالعه بررسی خواص آنتی اکسیدانی، مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز و خاصیت ضد میکروبی مشتقات آلوئه ورا از جمله آلوئه امودین و آنتراکینون می باشد. مواد و روش ها: فعالیت آنتی اکسیدانی آلوئه امودین و آنتراکینون با استفاده از روش کاهش رنگ رادیکال ABTS انجام شد. قابلیت ضد میکروبی آلوئه امودین و آنتراکینون در برابر سویه های باکتریایی (باسیلوس سرئوس، کلبسیلا پنومونیه، کاندیدا البیکانس، سودوموناس ائروژینوزا) مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور معین کردن خاصیت مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز از ماده p-nitrophenyl-α-D-glucopyranoside) pNPG) به عنوان سوبسترا استفاده شد. فعالیت آنزیم با سنجش میزان جذب پارا-نیتروفنول تولید شده در محلول معین شد. یافته ها: نتایج نشان داد؛ آلوئه امودین و آنتراکینون در غلظت 05/0 میلی گرم بر میلی لیتر فاقد خاصیت آنتی اکسیدانی (مهار رادیکال آزاد) است. نتایج مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز آلوئه امودین و آنتراکینون نشان داد با افزایش غلظت نمونه درصد مهارکنندگی آلفاگلوکوزیداز افزایش می یابد (05/0˂ p). درصد مهارکنندگی 50 درصدی آنزیم آلفاگلوکوزیداز آلوئه امودین 18/0 و آنتراکینون 05/0 میلی گرم بر میلی لیتر است. بنابراین خاصیت مهارکنندگی آنتراکینون از آلوئه امودین بیشتر است. در آزمون میکروبی نتایج حاصل از تعیین قطر هاله عدم رشد نشان داد که آلوئه امودین روی باسیلوس سرئوس بیشترین و بر سودوموناس آئروژینوزا کمترین تاثیر را داشته است (05/0˂ p). همچنین نتایج حاصل از تعیین قطر هاله عدم رشد نشان داد که آنتراکینون روی کاندیدا آلبیکانس و کلبسیلا پنومونیه بیشترین و بر سودوموناس آئروژینوزا کمترین تاثیر را داشت(05/0˂ p). با توجه به نتایج حاصل آنتراکینون خاصیت ضدمیکروبی و مهار کنندگی قوی تری در برابر آنزیم آلفاگلوکوزیدار نسبت به آلوئه امودین از خود نشان می دهد. نتیجه گیری: با توجه به خواص مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز و خواص ضدمیکروبی مطلوب این گیاه، استفاده از آن به عنوان یک افزودنی طبیعی در صنایع غذایی توصیه می شود.

مقدمه: دیابت یک سندرم متابولیکی است که با افزایش قند خون مشخص می شود. آنزیم های آلفاگلوگوزیداز که در میان پرزهای روده کوچک قرار دارند مسوول هیدرولیز کربوهیدرات ها هستند. هدف این تحقیق ارزیابی بیوانفورماتیک ترکیبات فعال گیاه شنبلیله در سرکوب آنزیم آلفاگلوکوزیداز است. روش ها: این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفت. بدین منظور، ابتدا مهم ترین ترکیبات جداشده ی شنبلیله از پایگاه داده ای PubChem دانلود شدند و سپس فایل مربوط به آنزیم آلفاگلوکوزیداز از پایگاه PDB دریافت شد. کلاس سمیت ترکیبات و قوانین لیپینسکی ترتیب توسط Toxtree & Protox II و سرور Swiss ADME پیش بینی شدند. در پایان، داکینگ مولکولی و برهم کنش آنزیم با ترکیبات موجود در شنبلیله توسط AutoDock Tools 1. 5. 6 و Molegro Virtual Docker 6. 0 صورت گرفت. هم چنین آنالیز نتایج مربوط به اینتراکشن ها با دو نرم افزار Discovery Studio 3. 5 و Ligplot 2. 1 صورت گرفت. یافته ها: نتایج مشخص کرد که همه ترکیبات انتخاب شده در شنبلیله با پیروی از قانون لیپینسکی، انرژی اتصال مناسب و نداشتن سمیت گزینه های مناسبی در مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز هستند. اما از میان این ترکیبات، ترکیب Vitexin با 8/4-کیلوکالری بر مول کم ترین انرژی اتصال و بیش ترین اثر مهاری را بر آنزیم آلفاگلوکوزیداز داشت. این ترکیب هم چنین انرژی اتصال منفی تری نسبت به مهارکننده استاندارد (ووگلیبوز) داشتند. نتیجه گیری: از نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که از میان مهم ترین ترکیبات موجود در شنبلیله، ترکیب Vitexin به دلیل ایجاد برهم کنش هیدروژنی و هیدروفوبی بیش تر با آمینواسیدهای جایگاه فعال آنزیم آلفاگلوکوزیداز، مهارکننده قوی تری محسوب می شود.

مقدمه: دیابت ملیتوس به گروهی از اختلالات متابولیکی کربوهیدرات ها اطلاق می شود که در آنها گلوکز کمتر مصرف می شود و ایجاد هیپرگلیسمی  می کند. هیپرگلیسمی  پس از غذا عامل اصلی اختلالات دیابت نوع II می باشد. یکی از راه های اصلی کنترل قند خون پس از غذا استفاده از مهارکننده های آلفاگلوکوزیداز مانند آکاربوز است که با مهار این آنزیم در روده مانع تولید مونوساکاریدها از دی ساکاریدها و جذب آنها می شود.روش: عصاره های مورد، آویشن شیرازی، مازو و پسته که در مطالعه قبلی اثر مهارکنندگی شدیدی (بیش از 90%) بر آنزیم آلفاگلوکوزیداز نشان داده بودند به روش خیساندن (پرکولاسیون) تهیه شدند. از عصاره حاصل به میزان  mg/kg 1000 همراه با g/kg2 مالتوز به صورت داخل معدی به موش های سالم و دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تجویزشد. قند خون در زمان های صفر 30، 60 و 120 دقیقه پس ازتجویز با استفاده از گلوکومتر تعیین شد.یافته ها: مطالعه حاضر نشان داد که عصاره های آبی آویشن شیرازی و مازو تاثیر شدیدی در کاهش قند خون در موش های دیابتی دارند (0001/0 (P<ولی این عصاره ها تاثیری بر کاهش قند خون پس از غذا در موش های سالم نداشتند (05/0P>) میزان قند خون تا 30 دقیقه پس از تجویز مالتوز در این گروه بالا بود. عصاره پوست پسته نه در موش های سالم و نه دیابتی اثری بر کاهش قند خون پس از غذا نشان نداد. عصاره مورد نیز تاثیر ناچیزی بر کاهش قند خون پس از غذا هم در موش سالم وهم دیابتی از خود نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج احتمال می رود که بتوان عصاره های مازو و آویشن شیرازی را برای کنترل قند خون پس از غذا در دیابتی هایی که رژیم غذایی کنترل نشده دارند، بکار برد که البته مطالعات بیشتری را می طلبد.

مقدمه: یکی از مشکلات اصلی دیابت افزایش سطح گلوکز خون است. آنزیم آلفاگلوکوزیداز با تجزیه پلی ساکاریدها، به این افزایش گلوکز خون کمک می کند. مهار این آنزیم یکی از استراتژی های مهم در درمان دیابت می باشد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر مهارکنندگی ترکیبات طبیعی فلاونی موجود در میوه ها و گیاهان بر فعالیت آنزیم آلفاگلوکوزیداز در محیط in silico بود. روش بررسی: این تحقیق به شیوه توصیفی-تحلیلی صورت گرفت. به این منظور، ابتدا ساختار ترکیبات فلاونی و آلفاگلوکوزیداز به ترتیب از پایگاه های PubChem و PDB دریافت شدند. سپس خصوصیات فیزیکوشیمیایی ترکیبات فلاونی توسط پایگاه Zink و سرور Swiss ADME پیش بینی شدند. در نهایت، برای انجام داکینگ مولکولی و برهم کنش میان ترکیبات فلاونی و آنزیم به ترتیب از محیط های Molegro Virtual Docker 6. 0 وMolegro Molecular Viewer 2. 5 استفاده شد. نتایج: ترکیبات فلاونی مورد بررسی از لحاظ خصوصیات فیزیکوشیمیایی مطلوب هستند و همچنین تمامی ترکیبات فلاونی مورد مطالعه قادر به مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز هستند. اما از میان این ترکیبات، دو ترکیب نوبیلتین و لوتیولین به ترتیب با 78/98-و 87/96-کیلوژول بر مول کمترین انرژی منفی و بنابراین امتیاز داکینگ بیشتری نسبت به کنترل مثبت (میگلیتول) داشتند. نتیجه گیری: ترکیبات فلاونی مورد بررسی بویژه نوبیلتین به دلیل قرارگیری مناسب در جایگاه فعال آنزیم، از اثر مهارکنندگی بیشتری نسبت به سایر ترکیبات مشابه برخوردار است. در نتیجه بعد از مطالعه بیش تر این ترکیب در محیط های برون تنی و درون تنی ممکن است بتوان از آن به عنوان یک گزینه مناسب جهت مهار آلفاگلوکوزیداز و در نتیجه درمان دیابت استفاده نمود.

مقدمه: از آنجا که آنزیم آلفا گلوکوزیداز باعث تجزیه کربوهیدرات های غذایی و به دنبال آن جذب و افزایش سطح گلوکز خون می شود، از مهارکننده های این آنزیم به عنوان دارو جهت درمان برخی از اشکال بیماری دیابت استفاده می شود. داروهایی که امروزه برای کنترل میزان گلوکز خون مصرف می شوند دارای عوارض جانبی متعددی هستند. لذا از آنجا که گیاهان منبع بسیار مناسبی از لحاظ ترکیبات فعال زیستی هستند. هدف: هدف از این مطالعه یافتن مهارکننده های قوی و جدید آنزیم آلفاگلوکوزیداز با استفاده از منابع گیاهی می باشد. روش بررسی: عصاره های متانولی 32 گونه گیاهی جمع آوری شده از مناطق مرکزی استان کردستان، به منظور بررسی فعالیت مهاری آنها بر روی آنزیم آلفاگلوکوزیداز در غلظت های 1، 1/0، 01/0 و 001/0 میلی گرم بر میلی لیتر مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آکاربوز محلول در بافر فسفات به عنوان کنترل مثبت استفاده شد. همه سنجش ها در سه تکرار انجام شدند. نتایج: مطابق نتایج این مطالعه عصاره گیاهان Campanula involucrata Auch. ex DC.، Hypericum scabrum L.، Salvia suffruticosa Montbr. & Auch. و Silene ampulata Bioss.، فعالیت مهار کنندگی بالای 60 درصد بر روی آنزیم آلفاگلوکوزیداز از خود نشان دادند. در این میان فعالیت مهاری عصاره گیاهان گل استکانی برگه دار (Campanula involucrata) و سیلن حبابی (Silene ampulata ) به طور چشم گیری بالا، و IC50 آنها 02/0 میلی گرم بر میلی لیتر بود. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که عصاره گیاهان گل استکانی برگه دار (Campanula involucrata) و سیلن حبابی (Silene ampulata )، به دلیل درصد مهار بالا و شاخص IC50پایین می توانند جهت مطالعات دقیق تر موضوع جالبی باشند.

دیابت در اثر نقص ارثی یا اکتسابی در ترشح انسولین و یا کاهش پاسخ اندام ها نسبت به انسولین ترشح شده ایجاد می شود. کنترل هیپرگلیسمی بعد از صرف غذا از طریق مهارکننده های آلفاگلوکوزیداز یک راهبرد مهم در مدیریت دیابت و کاهش عوارض مرتبط با بیماری است. براساس نتایج مطالعات قبلی عصاره متانولی اندام های هوایی گیاه Salvia suffruticosa Montbr. & Auch. ex Benth. و Hypericum scabrum L. اثر مهاری قابل توجهی بر فعالیت آلفاگلوکوزیداز دارد. هدف از این پژوهش تعیین اندامی از گیاهان ذکرشده است که کانون فعالیت مهارکنندگی باشد. پس از تهیه عصاره متانولی از بخش های مختلف گیاهان، اثر مهاری تمامی عصاره ها در چندین غلظت مختلف، در طول موج 405 نانومتر با استفاده از دستگاه میکروپلیت خوان بررسی گردید. بیشترین میزان فعالیت مهاری آلفاگلوکوزیداز S. suffruticosa مربوط به غلظت mg/mL 160 عصاره گل (100% مهار و IC50 برابر با mg/mL 8. 91) و بیشترین میزان فعالیت مهاری H. scabrum مربوط به غلظت mg/mL 10 عصاره گل (96. 49% مهار و IC50 برابر با mg/mL 1. 04) و برگ (86% مهار و IC50 برابر با mg/mL 3. 98) بود. مطابق نتایج حاصل از بررسی سنتیکی مهار آنزیمی، عصاره گل و برگ گیاه S. suffruticosa از الگوی مهار مرکب (غیررقابتی-نارقابتی) و گل گیاه H. scabrum از الگوی مهار مرکب (رقابتی-غیررقابتی) پیروی می کنند. عصاره متانولی اندام های گل گیاه S. suffruticosa و H. scabrum دارای اثر مهاری قابل توجهی بر روی فعالیت آنزیم آلفاگلوکوزیداز است. در نتیجه منابع مناسبی برای استخراج ترکیب ها با خاصیت دارویی بالقوه برای کنترل سطح قند خون بعد از صرف غذا می باشند.

زمینه و هدف: آنزیم های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز با شکستن واحدهای پلی ساکاریدی پیچیده به واحدهای مونوساکاریدی قابل جذب، باعث بالا رفتن سطح گلوکز خون می شوند. هدف از این مطالعه بررسی اثر مهارکنندگی ترکیبات استخراج شده از گل گیاه خاکشیر بر فعالیت آنزیم های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز در محیط In silico است. مواد و روش ها: این مطالعه با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی انجام شد. بدین منظور، ابتدا ترکیبات استخراج شده از گل خاکشیر در مطالعه قبلی، از پایگاه داده ای PubChem گرفته شد و سپس فایل های مربوط به آنزیم های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز از پایگاه PDB دریافت شدند. سپس قوانین لیپینسکی و ویژگی های فیزیکوشیمیایی ترکیبات به ترتیب توسط پایگاه Zink و سرور Swiss ADME پیش بینی شدند. درنهایت، برای انجام کارهای داکینگ مولکولی از روش داکینگ Molegro Virtual Docker 6. 0 و Molegro Molecular Viewer 2. 5 استفاده شد. نتایج: اکثر ترکیبات موجود در گل خاکشیر، ویژگی های فیزیکوشیمیایی مطلوبی داشتند و هم چنین این ترکیبات توانایی مهار آنزیم های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز را داشتند؛ اما از میان این ترکیبات، ترکیب Valtrate با 45/83-کیلوژول بر مول بیش ترین اثر مهاری را بر آنزیم آلفاآمیلاز داشت. هم چنین ترکیبات Palatinol و Valtrate به ترتیب با 19/122-و 08/152-کیلوژول بر مول بالاترین میزان مهاری را بر آنزیم آلفاگلوکوزیداز داشتند. نتیجه گیری: از نتایج به دست آمده در این تحقیق توصیفی-تحلیلی، می توان نتیجه گرفت که از میان ترکیبات داک شده موجود در گل خاکشیر، ترکیب Valtrate به دلیل قرارگیری مناسب در اکتیوسایت آنزیم های آلفاگلوکوزیداز و آلفاآمیلاز مهار موثرتری را ایجاد می کند.

مقدمه: دیابت ملیتوس به گروهی از اختلالات متابولیکی اطلاق می شود که با افزایش سطح خونی گلوکز به علت اختلال در ترشح انسولین، عملکرد انسولین یا هر دو همراه است. با توجه به این که آلفاگلوکوزیداز یک آنزیم کلیدی در هیدرولیز کربوهیدرات ها و افزایش سطح قند خون است. هدف از این پژوهش بررسی بیوانفورماتیکی مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز به وسیله ی ترکیبات اصلی گیاه مریم گلی است. روش ها: این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفت. جهت مطالعه ی نحوه ی برهم کنش و میزان انرژی اتصال ترکیبات در جایگاه فعال آنزیم، ساختار سه بعدی ترکیبات و پروتیین مورد بررسی به ترتیب از پایگاه هایPubChem وPDB به دست آمد. پس از بهینه سازی انرژی توسط نرم افزار Hyperchem، مطالعات داکینگ به وسیله ی نرم افزار AutoDock 4. 2 انجام گرفت و برای به دست آوردن پارامترهای لیپینسکی و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ترکیبات از سرورSwiss ADME استفاده شد. یافته ها: ترکیبات مورد مطالعه از نظر انرژی اتصال و نحوه ی برهم کنش مشابه با دو ترکیب کنترل مثبت وگلیبوز و میگلیتول بودند، بهترین نتایج داکینگ مربوط به ترکیب کامفور است. در حقیقت این ترکیب با منفی ترین سطح انرژی اتصال (Kcal/mol 95/3-) تمایل بیشتری برای اتصال به آمینواسیدهای کلیدی جایگاه فعال آنزیم آلفاگلوکوزیداز دارد. نتیجه گیری: با توجه به برهم کنش های مناسب ترکیبات مریم گلی با آنزیم می توان پس از تایید نتایج در شرایط برون تنی و درون تنی از این گیاه به عنوان یک کاندید مناسب دارویی در درمان دیابت استفاده کرد.

افزایش روزافزون بیماری‌های مزمن ازجمله دیابت و همچنین افزایش مقاومت باکتری‌ها به آنتی‌بیوتیک‌ها، الزام بررسی و یافتن منابع جدید حاوی ترکیبات ضدمیکروبی و ضددیابتی را ایجاب می‌کند. در این مطالعه، عصاره‌ی آبی گیاه ترشک شبدری به دو روش اولتراسوند و ماسراسیون تهیه گردید و تحت شرایط یخچالی و انجمادی، به دو شکل پوره و عصاره نگهداری شد. بررسی خواص مهارکنندگی از فعالیت آنزیم‌های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز نمونه‌های مختلف، و همچنین اثرات ضدمیکروبی عصاره‌ی آبی با دو روش میکرودایلوشن براث و انتشار در چاهک بر روی استافیلوکوکوس‌اورئوس و اشریشیاکلی، انجام گرفت. بیشترین خاصیت ممانعت کنندگی عصاره‌ی آبی ترشک شبدری در عصاره‌ی به‌دست‌آمده به روش اولتراسوند در روز صفر مشاهده گردید. تأثیر زمان نگهداری بر روی half-maximal inhibitory concentration (IC50) نمونه‌ها معنی‌دار شد و رابطه معکوس بین زمان نگهداری و مهارکنندگی آنزیم مشاهده گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که قدرت مهارکنندگی از فعالیت آنزیم توسط عصاره ترشک شبدری رابطه مستقیم با حضور ترکیبات آنتی‌اکسیدانی در این گیاه دارد. همچنین عصاره‌ی آبی گیاه ترشک شبدری بر روی مهار رشد باکتری‌های گرم مثبت و منفی مورداستفاده در این مطالعه تأثیر مثبت داشت. بیشترین قطر هاله عدم رشد در استافیلوکوکوس‌اورئوس (20 میلی‌متر) مشاهده گردید. نتایج این مطالعه پتانسیل عصاره تازه استخراج شده‌ی گیاه ترشک شبدری به روش اولتراسوند را در ممانعت از رشد باکتری و مهار فعالیت آنزیم‌های آلفاآمیلاز و آلفاگلوکوزیداز نشان داد.